Ένας λόγος για το καλοκαίρι
Γράφει η Θεοδώρα
Γεωρμπαλίδου Γ1
Γυρίσαμε
πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν
ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
Γιώργος
Σεφέρης
Σεπτέμβριος. Πότε κιόλας; Δεν κατάλαβα ποτέ τον χρόνο
του καλοκαιριού και των διαγωνισμάτων. Θα μένουν πάντα ρητορικά ερωτήματα. Ο
καιρός ήδη άρχισε να μας κάνει την εισαγωγή στο φθινοπωριάτικο κλίμα. Οι
καύσωνες και οι ζέστες των προηγούμενων εβδομάδων, πλέον άφαντες με τρομερή
επιδεικτικότητα. Ο σχολιασμός του κήπου, περιττός πλέον.
Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Οδυσσέας Ελύτης
Διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, που σου
δίνουν την έμπνευση πίνακα. Αλλά προτιμώ να το αγνοήσω και να πέσω στα
καλοκαιρινά ακόμη σεντόνια του κρεβατιού μου. Την προηγούμενη εβδομάδα
εντυπωσιακά και γαλάζια σαν αυτά στο τραγούδι της Αρλέτας και τώρα σε μια από
τις πολλές αποχρώσεις του κήπου και ένα αφηρημένο σχέδιο καρπουζιού στο
μαξιλάρι μου με μια ασήμαντη από μακριά μελισσούλα.
Οι
νύχτες, παρόλο που είναι δροσερές, δε με αποτρέπουν από τις επισκέψεις και τις παρεμβάσεις
μου σε αυτές. Στον ουρανό μόνο, αδιάφορη και βέβαιη, ταξιδεύει η Μεγάλη Άρκτος.
Η μυρωδιά του γιασεμιού διαχέεται σε διάφορες κατευθύνσεις με οδηγό της το κρύο
αεράκι. Μια σιωπή, γεμάτη ένταση, ακολούθησε τη σημερινή απρόσιτη νύχτα. Ο
πρώτος ήλιος και ο πρωινός αέρας μού έκαναν την πρώτη επίθεση. Η απόφαση για
την πρωινή βόλτα δεν αποδείχτηκε και η καλύτερη. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα,
αλλά μπορούσε έστω αυτό το λίγο να σου προσφέρει ένα στίγμα χαράς. Γυρνώντας
στο σπίτι, αυτή η κάποια ζέστη του φαινόταν ειδυλλιακή. Άνοιξα την τηλεόραση
μετά από ένα μήνα περίπου και χάζευα τα παιδικά της προηγούμενης ηλικίας, σαν
χτες. Με πήρε τόσο πολύ ο ύπνος, που έκανα ένα διάλειμμα από τον «πολιτισμό»
και τις συνεχείς πληροφορίες.
Άρχισα να νοσταλγώ ένα παρελθοντικό πλέον
καλοκαίρι. Αυτές τις λίγες νύχτες, που βγαίναμε με τα χαβανέζικα πουκάμισα μας
και πηγαίναμε στις παιδικές χαρές. Ακούγαμε μουσική. Μπορεί και να φωνάζαμε.
Εκείνα τα βράδια που τρέχαμε στους άδειους δρόμους. Χωρίς να υπολογίζουμε ποιος
μας βλέπει και ποιος όχι. Γελούσαμε! Ναι, γελούσαμε! Είχαμε ξεχάσει ποιοι
είμαστε και επικεντρωθήκαμε στο πώς νιώθουμε. Ο χρόνος άλλωστε δεν είναι για να
περνάει, αλλά για να τον ζεις.
Ο χειμώνας θα μας ξανασκοτώσει. Οι επτά ζωές της γάτας
λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ. Μπορεί και να τελείωσαν, χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και τώρα μόλις που απέχουμε μονοψήφιες μέρες από το «ασφαλές» άνοιγμα των σχολείων. Νομίζω πως θέλω να ανοίξουν. Ίσως, γιατί δεν πρόλαβα να τελειοποιήσω την ετυμολογία: γυμνάσιο. Δεν έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όπως όλοι λένε. Θα ήταν βλακεία να το έλεγα μόνο και μόνο για να φανεί λογοτεχνικό. Θέλω να ανοίξουν! Καλές και οι βραδινές περιπέτειες και οι εξορμήσεις, αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν. Άλλωστε γι’ αυτό και είναι ωραία. Γιατί η ζωή τους είναι σύντομη. Με τη βοήθεια του καιρού, μετά από δύο μήνες
κατάφερα να πιάσω μολύβι ζωγραφικής.
Στην αρχή ζωγράφισα αφηρημένες γραμμές. Χωρίς αιτία. Μετά γεννήθηκε η
Αφροδίτη της Μήλου. Αναγεννησιακή - όπως μου μοιάζει. Μια ανάμειξη, μεταξύ
Μποττιτσέλλι και αρχαίας Ελλάδας. Με τα καλαίσθητα και λεπτομερώς σκαλισμένα
μάρμαρα να αποπνέουν από μόνα τους έναν σεβασμό. Άσχετα με την ιστορία των
αιώνων που κουβαλάνε. Να βγαίνει από τους αφρούς της θάλασσας, σαν να μην είναι
κάτι εξωπραγματικό. Όχι, δεν μου φαινόταν πως ήταν. Αντιθέτως, μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά βλέπω
διαφόρων ειδών νοήματα - δεν τα καταλαβαίνω, αλλά τα βλέπω.
Οι
τρεις προσωποποιημένοι μου κάκτοι: η Σερενάτα, ο Διονυσάκος και η Κλημεντίνη
έχουν μεγαλώσει τόσο, που ούτε καν το πρόσεξα. Οι τρεις τους ήταν οι φίλοι μου
μέσα στην τηλεκπαίδευση. Όταν βαριόμουν,
τους μιλούσα, τους πότιζα, τους έβαζα και μουσική. Γενικότερα, αυτές οι ώρες
έχουν ήδη χαραχτεί στο DNA
και την υπόλοιπη ζωή τους. Ίσως και στη δική μας. Τουλάχιστον, ελπίζω πως η
παρέα μεταξύ μας δε θα μεγαλώσει κατακόρυφα σαν την περασμένη χρονιά…
Διαπλέοντας την κόκκινη νύχτα - όπως ήταν ο τίτλος ενός άρθρου που
διάβασα πρόσφατα - η σημερινή μου βραδιά τελειώνει με λίγους στίχους που
εμπνεύστηκα μέσα στο καλοκαίρι…
Εκεί που η θάλασσα
συναντάει τους βράχους
και εκεί που οι γλάροι γίνονται ένα
με τον γαλάζιο ουρανό
τα κάτασπρα σύννεφα
συγκρούονται μετωπικά
με τις κάμερες των ανθρώπων.
Ναι, η θάλασσα αγαπάει τον βράχο.
Θα ζήσουν μαζί.
