Ένας λόγος για το καλοκαίρι
Γράφει η Θεοδώρα
Γεωρμπαλίδου Γ1
Γυρίσαμε
πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν
ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
Γιώργος
Σεφέρης
Σεπτέμβριος. Πότε κιόλας; Δεν κατάλαβα ποτέ τον χρόνο
του καλοκαιριού και των διαγωνισμάτων. Θα μένουν πάντα ρητορικά ερωτήματα. Ο
καιρός ήδη άρχισε να μας κάνει την εισαγωγή στο φθινοπωριάτικο κλίμα. Οι
καύσωνες και οι ζέστες των προηγούμενων εβδομάδων, πλέον άφαντες με τρομερή
επιδεικτικότητα. Ο σχολιασμός του κήπου, περιττός πλέον.
Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Οδυσσέας Ελύτης
Διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, που σου
δίνουν την έμπνευση πίνακα. Αλλά προτιμώ να το αγνοήσω και να πέσω στα
καλοκαιρινά ακόμη σεντόνια του κρεβατιού μου. Την προηγούμενη εβδομάδα
εντυπωσιακά και γαλάζια σαν αυτά στο τραγούδι της Αρλέτας και τώρα σε μια από
τις πολλές αποχρώσεις του κήπου και ένα αφηρημένο σχέδιο καρπουζιού στο
μαξιλάρι μου με μια ασήμαντη από μακριά μελισσούλα.
Οι
νύχτες, παρόλο που είναι δροσερές, δε με αποτρέπουν από τις επισκέψεις και τις παρεμβάσεις
μου σε αυτές. Στον ουρανό μόνο, αδιάφορη και βέβαιη, ταξιδεύει η Μεγάλη Άρκτος.
Η μυρωδιά του γιασεμιού διαχέεται σε διάφορες κατευθύνσεις με οδηγό της το κρύο
αεράκι. Μια σιωπή, γεμάτη ένταση, ακολούθησε τη σημερινή απρόσιτη νύχτα. Ο
πρώτος ήλιος και ο πρωινός αέρας μού έκαναν την πρώτη επίθεση. Η απόφαση για
την πρωινή βόλτα δεν αποδείχτηκε και η καλύτερη. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα,
αλλά μπορούσε έστω αυτό το λίγο να σου προσφέρει ένα στίγμα χαράς. Γυρνώντας
στο σπίτι, αυτή η κάποια ζέστη του φαινόταν ειδυλλιακή. Άνοιξα την τηλεόραση
μετά από ένα μήνα περίπου και χάζευα τα παιδικά της προηγούμενης ηλικίας, σαν
χτες. Με πήρε τόσο πολύ ο ύπνος, που έκανα ένα διάλειμμα από τον «πολιτισμό»
και τις συνεχείς πληροφορίες.
Άρχισα να νοσταλγώ ένα παρελθοντικό πλέον
καλοκαίρι. Αυτές τις λίγες νύχτες, που βγαίναμε με τα χαβανέζικα πουκάμισα μας
και πηγαίναμε στις παιδικές χαρές. Ακούγαμε μουσική. Μπορεί και να φωνάζαμε.
Εκείνα τα βράδια που τρέχαμε στους άδειους δρόμους. Χωρίς να υπολογίζουμε ποιος
μας βλέπει και ποιος όχι. Γελούσαμε! Ναι, γελούσαμε! Είχαμε ξεχάσει ποιοι
είμαστε και επικεντρωθήκαμε στο πώς νιώθουμε. Ο χρόνος άλλωστε δεν είναι για να
περνάει, αλλά για να τον ζεις.
Ο χειμώνας θα μας ξανασκοτώσει. Οι επτά ζωές της γάτας
