Η τηλεκπαίδευση … με τα μάτια μιας μαθήτριας
Γράφει η Γεωρμπαλίδου Θεοδώρα Β1
Τηλεκπαίδευση. Ένα μεγάλο κεφάλαιο που απασχολεί μαθητές και καθηγητές. Μια λέξη που έχει μπει για τα καλά στη ζωή και στο λεξιλόγιο μας. Πλέον ο υπολογιστής έχει πάρει πολλαπλούς ρόλους. Είναι το …σχολείο μας, το ωδείο, το φροντιστήριο, ίσως και το γυμναστήριό μας. Ο χρόνος που περνάμε μέσα στο δωμάτιο πάλι ατελείωτος. Κάποιες φορές νιώθω εγκλωβισμένη ή ακόμα και καταπιεσμένη.
Πάντως, όπως και να ‘χει, δε συγκρίνεται καθόλου η τηλεκπαίδευση με τη δια ζώσης διδασκαλία. Μπορεί σε αυτή τη μορφή να μας παραχωρούνται αρκετές ελευθερίες που ποτέ δε φανταζόμασταν σαν μαθητές ότι θα έχουμε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, όμως η δια ζώσης αποπνέει άλλον αέρα. Άλλο είναι να βλέπεις τον καθηγητή μπροστά σου και άλλο μέσα από τα εικονικά γκρίζα κουτάκια. Στο σχολείο είχαμε τον φόβο της εξέτασης, του τεστ, του διαγωνίσματος. Πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο να μην αγχωνόμαστε καν. Ίσως γιατί μας παραχωρείται η «κρυφή» -πολλές φορές- δύναμη του βιβλίου… Ένα καλό είναι ότι δε χρησιμοποιούμε μάσκα, κάτι που όλοι θέλαμε να αποφύγουμε. Είναι κάτι πολύ θετικό
μέσα σε όλο αυτό. Όσο και να γκρινιάζουμε για τη χρήση της, δυστυχώς πρέπει. Θα το ονόμαζα σαν ένα προσωπικό αγώνα.Οι καθηγητές ίδιοι και απαράλλαχτοι. Με τα διαγωνίσματα τους, με τις γνωστές μας φράσεις του τύπου «δεν ακούς;» ή «γράψε στο chat» και η αγαπημένη μου: «πάλι δεν έχεις μικρόφωνο;». Τους δικαιολογώ όμως, γιατί και αυτοί είναι σίγουρα σε δύσκολη θέση. Πλέον έχουν κληθεί να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή τόσες ώρες. Ίσως το μόνο που δε θα δικαιολογούσα είναι ότι δεν μας έχουν όλοι εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του test μας ζητάνε -όχι όλοι- να ανοίξουμε τα μικρόφωνα, για να μην αντιγράψουμε ή να ανοίξουμε κάμερες, για να δουν ότι είμαστε εκεί. Απλά αυτό δε δείχνει σχεδόν καθόλου εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μας. Σαν καθηγητές δεν ξέρω τι σκέφτονται, αλλά τουλάχιστον εμάς σαν μαθητές αυτό «μας υποβαθμίζει» κατά κάποιο τρόπο.
Όπως και να ‘χει, οι υπολογιστές είναι εξίσου κουραστικοί και για τις δυο πλευρές. Τουλάχιστον εμείς οι μαθητές είμαστε κάπως συνηθισμένοι και ξέρουμε να τους χρησιμοποιούμε με κάποια μεγαλύτερη δεξιότητα. Το μόνο που ίσως με ενοχλεί λιγάκι είναι ότι κάποια παιδιά αδικούνται. Γιατί όντως κάποιοι διαβάζουν και κάποιοι άλλοι, πίσω από τις κλειστές κάμερες, απλά παίρνουν το προβάδισμα σε σχέση με αυτούς, χωρίς να έχουν κουραστεί καθόλου. Αλλά εντάξει, πλέον προσπαθούμε να μάθουμε και όχι να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλο στους βαθμούς.
Η τηλεκπαίδευση επιφέρει και θα επιφέρει αρκετά προβλήματα. Όσο αληθινή και να μας φαίνεται, δεν παύει να είναι μια ψευδαίσθηση. Απλά είναι ένας τρόπος διευκόλυνσης, για να προχωρήσει η ύλη ή ακόμα και για να επιτευχθεί η λεγόμενη «προστασία». Στο τέλος, θα φτάσουμε να μη θυμόμαστε καν πώς είναι το κανονικό σχολείο. Έχουμε κάτι παραπάνω από δυο μήνες και καταφέρνουμε να επιβιώσουμε. Φαντάζει κάπως στο άκουσμα, όμως είναι αλήθεια. Όντως καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είναι δύσκολη αλλαγή από τη μια στιγμή στην άλλη. Για όλους μας. Όλο αυτό τουλάχιστον εμένα με επιβαρύνει ψυχολογικά περισσότερο. Μπορεί στο σχολείο να είχαμε παραπάνω εργασίες και υποχρεώσεις σε σχέση με τώρα, όμως είχαμε επικοινωνία. Μιλούσαμε κανονικά και όχι ψηφιακά.
Νομίζω ότι αυτό έχει λείψει περισσότερο στους ανθρώπους. Η παρουσία ενός αληθινού ανθρώπου. Η απόσταση και τα μέτρα που παίρνουνε κάθε μέρα το δυσκολεύει όλο και περισσότερο. Μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά η ηλικία μας χάνει και θα χάσει πολλά. Όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι. Όλοι βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Γενικά όλο αυτό τον καιρό ισχύει το «υπακούω» και όχι η «ατομική ελευθερία», να το θέσω έτσι. Περιοριζόμαστε όλοι πλέον στα βασικά. Θέλω να ελπίζω ότι αυτός ο περιορισμός δε θα κρατήσει πολύ ακόμα. Αλλά μέχρι τότε… έχουμε λίγο ακόμα δρόμο.
