3/12/2017
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ
ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Από την Κατερίνα Παπακάλα
Από τον Χάρη Ντίνα
Στις 4 Δεκεμβρίου , με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία, πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας μια ολοήμερη δράση , με σκοπό την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και την καλλιέργεια του σεβασμού της διαφορετικότητας.
Στη δράση αυτή , έλαβαν μέρος παιδιά του Γ3΄, τα οποία με την βοήθεια μιας καθηγήτριας είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μια μορφή αναπηρίας και να μπουν καθ' όλη τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου στη θέση ατόμων με κινητικά προβλήματα, προβλήματα όρασης και ακοής.
Αυτό είχε μεγάλη επίδραση σε όλους μας, καθώς είδαμε τα παιδιά με αναπηρία από μια διαφορετική πλευρά, γιατί γίναμε ένα με αυτά, καταλάβαμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, βρεθήκαμε στη θέση τους αλλά και στη θέση των γύρω τους, είδαμε πως είναι να είσαι ανάπηρος αλλά και να βοηθάς κάποιον που αντιμετωπίζει μια δυσκολία σαν αυτές.
Ήταν για όλους μας μια πρωτόγνωρη και όμορφη εμπειρία, καθώς στο σύνολό μας συνειδητοποιήσαμε πως παρά την διαφορετικότητά μας είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι και η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς.
Ήταν για όλους μας μια πρωτόγνωρη και όμορφη εμπειρία, καθώς στο σύνολό μας συνειδητοποιήσαμε πως παρά την διαφορετικότητά μας είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι και η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς.
Από τον Χάρη Ντίνα
Οι μαθητές της τάξης Γ3 του 4ου Γυμνασίου
Κοζάνης πραγματοποίησαν το project "Μπες στην θέση μου", την Δευτέρα 4/12 , όπου κάποια παιδιά ήταν
σε αναπηρικό καροτσάκι , άλλα με πατερίτσες, με κλειστά μάτια και με κλειστά
αυτιά για μία ολόκληρη σχολική
μέρα. Μόλις τελείωσαν,
μας είπαν ότι για όλους ήταν δύσκολα και για αυτούς που ήταν ανάπηροι αλλά και
για τους βοηθούς τους. Η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησαν τα παιδιά, από ό,τι
μας είπαν, ήταν
οι σκάλες τις οποίες δεν μπορούσαν να ανέβουν και έτσι έπρεπε να
χρησιμοποιούν όλοι το ασανσέρ
δημιουργώντας μία μεγάλη
ουρά από παιδιά. Η τελευταία ώρα του project ήταν η πιο ευτυχής ώρα για αυτά τα παιδιά,
όχι γιατί τελείωνε το σχολείο, αλλά γιατί μπορούσαν να είναι ξανά όπως πριν.