Cause I’m
pretty when I cry…
Cause Ι’m pretty when I cry… παίζει το τραγούδι της Lana.Το ακούω και συμφωνώ μαζί του, όχι με το όμορφη, με το κλάμα. Τα δάκρυα αρχίζουν να κάνουν αιφνιδιαστικά την εμφάνισή τους στα μάτια μου και τους επιτρέπω την …έξοδο, να κυλήσουν. Σκέφτομαι, γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; …Γιατί, γιατί που θα μείνουν αναπάντητα. Που δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν ποτέ.
Κάθομαι μπροστά στην μπαλκονόπορτα και βλέπω τον θλιβερό καιρό να με παροτρύνει στο mood του. Δεν αντιστέκομαι. Τον αφήνω να με παρασύρει. Κάποιες φορές νιώθω αδύναμη να κάνω τα πάντα. Προσπαθώ να αποφύγω αυτές τις σκέψεις και σηκώνομαι και παίρνω το βιβλίο μου. Χάνομαι μέσα του. Κάθε φορά που διαβάζω βιβλία χάνω την επικοινωνία με το περιβάλλον και δημιουργώ τον δικό μου κόσμο. Κάποιες φορές ξεχνιέμαι σε αυτόν και αργά θυμάμαι να γυρίσω στην πραγματικότητα. Μου αρέσει όλο αυτό που πλάθω. Είναι μόνο για εμένα. Μέσα εκεί δεν υπάρχουν προβλήματα και χάλια συναισθήματα. Τώρα το ρεπερτόριό μου αλλάζει mood:
Sometimes it feels like I’ve got war in my
mind,
I want
to get off, but I keep riding the ride
I never really noticed that I have to decide
to play someone’s game or live my own life.
Τραγουδάω τους στίχους αυτή τη φορά με περισσότερη διάθεση. Τα δάκρυα στέγνωσαν στα μάγουλά μου άδοξα. Η playlist μου συνεχίζει να παίζει τα δικά της και αντίστοιχα εγώ σκέφτομαι τα δικά μου. Οι μέρες μου κυλάνε βαρετά και μονότονα. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον πλέον. Έχω χάσει το νόημα της μέρας.
Όσο για αυτή την ηλίθια τηλεκπαίδευση δεν μπορώ να πω κάτι. Ψυχρές και απαίσιες ώρες. Απλά είμαστε από το πρωί μέχρι το μεσημέρι σε έναν υπολογιστή. Τι το ωραίο; Τα εικονικά κουτάκια με τα ονοματεπώνυμά μας υπάρχουν σε κάθε μάθημα και μονίμως βλέπουμε ένα γκρι πράμα. Πρώτη φορά θέλω να γυρίσω στο σχολείο τόσο πολύ! Θέλω να ξανακάτσω στην καρέκλα μου, να δω τους συμμαθητές μου και τους καθηγητές μου - για να είμαι τελείως ειλικρινής μου έχει λείψει λιγάκι και η …βιβλιοθήκη. Δεν αντέχω άλλο με όλα αυτά που ακούω καθημερινά στην τηλεόραση και παντού, μου φθείρουν απίστευτα την ψυχολογία. Είναι μέρες που οι σκέψεις μου φτάνουν σε πολύ ακραία πράγματα. Πλέον έχουν χαθεί ισορροπίες. Ο ύπνος μου, το πρόγραμμα μου, τα μαθήματα και φυσικά ο υπολογιστής και το κινητό… Αυτά τα τελευταία ειδικά. Όλο αυτό το διάστημα παθαίνω πιο συχνά ημικρανίες και ζαλίζομαι. Εκεί που το είχα μία φορά στους δυο μήνες, τώρα το έχω δυο φορές το μήνα. Πάντως σε εμένα, μόνο προβλήματα δημιουργεί αυτό το είδος «τηλεκπαίδευσης». Θέλω να ελπίζω ότι θα γυρίσουμε – επιτέλους - στο σχολείο με την καινούργια χρονιά, όπως μας λένε.
Αυτό που
ζούμε είναι ανεξήγητο. Ένα έργο που επαναλαμβάνεται. Μια σκηνή που παίζεται και
ξαναπαίζεται. Τα τραγούδια μου
τώρα αλλάζουν μορφή:
They mistook my kindness for weakness
I fucked up, I know that,
but, Jesus
Can’t a girl just do
the best she can?
Διαχρονικοί στο μυαλό μου στίχοι και πολυαγαπημένοι. Νέο σύνθημα
καραντίνας: Η τέχνη θα μας σώσει! Συμφωνώ με το μυαλό μου. Δεν ξέρω για εσάς -
πάντως εμένα με έχει σώσει….
Take the dead out of the sea
And the darkness from the arts.
