Μια ιδιόμορφη χρονιά… 2020
Γράφει η Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Β1
Οκτώβριος 2020 – λίγο πριν τη δεύτερη καραντίνα…
Η σημερινή καθημερινότητα έχει
καταντήσει βαρετή. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Τίποτα δεν αλλάζει. Κανένα
ενδιαφέρον. Τα ίδια στο σπίτι, τα ίδια στο σχολείο - με εξαίρεση κάποιες μέρες
…τα διαγωνίσματα. Σπίτι σχολείο, σχολείο σπίτι και καμιά φορά ωδείο. Τίποτα το
συνταρακτικό τίποτα το ασυνήθιστο ή το σουρεαλιστικό!
Τώρα θα μου πείτε τι είναι αυτό που βιώνουμε καθημερινά. Δεν είναι αυτό ασυνήθιστο; Ναι, ναι, είναι, αλλά πλέον το ακούμε σε καθημερινή βάση και μας φαίνεται ένα κομμάτι της ζωής μας - βασικά δεν μας …φαίνεται, είναι πλέον καθημερινό κομμάτι της ζωής μας. Κάθε μέρα άνθρωποι πέθαιναν και ακόμα πεθαίνουν, με μόνη εξαίρεση ότι τώρα είναι σε μεγαλύτερο αριθμό απ’ ό,τι τον Μάρτιο. Πριν μόλις λίγους μήνες το ακούγαμε και ταραζόμασταν. Τώρα πλέον το ακούμε και μας φαίνεται κάπως σαν συνηθισμένο, σαν ένα σφύριγμα στον δρόμο. Έχουμε τόσες εμπειρίες από το αξέχαστο 2020, που πιστεύω ότι δύσκολα θα φύγουν από τον παραμορφωμένο από σκέψεις ανθρώπινο εγκέφαλο.
Η προ κορονοϊού ζωή φαίνεται τόσο
μακρινή ...σαν να μιλάμε για την παιδική μας ηλικία. Τουλάχιστον τότε ήμασταν
πολύ πιο ελεύθεροι σε σχέση με τώρα. Τώρα πλέον η μόνη ελευθερία που μας
παραχωρείται είναι το σπίτι μας, γιατί «ξεκλέβουμε» λίγο χρόνο από την
καθημερινότητά μας, για να βγάλουμε τη μάσκα μας. Ο κορονοϊός υπάρχει και θα
υπάρχει. Πρέπει, δυστυχώς, να ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες, με αυτούς τους
κανόνες, με αυτούς τους περιορισμούς, με αυτήν την καθημερινότητα. Σε όλους
σίγουρα φαίνεται βουνό χωρίς κορυφή, χωρίς κάποιο τέλος, χωρίς κάποιον
τερματισμό. Ναι, το ξέρω, το αισθάνομαι καθημερινά και εγώ, αλλά πρέπει να
περιοριστούμε στις ελευθερίες που μας παραχωρούνται, όσο και να μειώνονται με
τόσο γρήγορο ρυθμό.
Ας περάσουμε σε ένα πλέον καθημερινό
φαινόμενο. Ηλικιωμένοι και μάσκες. Μάλλον όχι και ο καλύτερος συνδυασμός! Η
συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων είναι οι πιο ευάλωτοι στον ιό. Δηλαδή είναι εκείνοι
που πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ. Το κάνουν όμως; Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν το τηρούν
καθόλου. Βάζουν τη μάσκα τους κάτω από το πιγούνι ή τη μύτη τους και νομίζουν
ότι προστατεύονται. Τέλος πάντων, είναι αρκετά μεγάλοι για να το κατανοήσουν
και μόνοι τους και να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να φοράς τη μάσκα στη
σημερινή εποχή. Αυτό δυστυχώς ισχύει και για κάποιους καθηγητές, οι οποίοι
πρέπει να σου δίνουν το «καλό» παράδειγμα, αλλά μάλλον το ξεχνάνε…
Κατά τη διάρκεια της πρώτης
καραντίνας, η ψυχολογία έπαιξε και ακόμα παίζει σημαντικό ρόλο. Σχεδόν όλος ο πλανήτης βιώνει πρωτόγνωρες
καταστάσεις με τις καθημερινές εξελίξεις
της πανδημίας του κορονοϊού να μας επιβάλλουν την παραμονή μας στο σπίτι
αλλά και την αλλαγή της καθημερινότητας μας. Αυτή η σημαντική αλλαγή στην
καθημερινότητά μας και στις συνήθειες μας μπορεί να επιφέρει κάποιου είδους αναστάτωση,
αποδιοργάνωση ή ακόμα και κόπωση στον ανθρώπινο οργανισμό, με αποτέλεσμα όλες
οι παραπάνω επιπτώσεις να μας μεταδώσουν κάποια δυσμενή συναισθήματα, όπως ο
φόβος και το άγχος.
Τώρα που το σκέφτομαι το 2020 δεν
είχε να μας προσφέρει μόνο άσχημα πράγματα! Για την ακρίβεια, δεν φταίει το 2020 που περνάμε όλες αυτές τις
καταστάσεις, αλλά οι άνθρωποι με όλες τις επιβλαβείς ενέργειές τους, αλλά... τέλος πάντων… Τουλάχιστον
προσωπικά σε εμένα πρόσφερε μια παραπάνω γνώση. Όπως, το να μάθω νέες ορολογίες
σχετικά με την ιατρική και την πολιτική. Θεωρώ ότι είναι πολύ ωφέλιμο για κάθε
άνθρωπο αυτή η παραπάνω γνώση, έστω και αυτές οι λέξεις. Είναι τέλειο το να
ξεφεύγεις από την καθημερινή και εικονική πραγματικότητα και να σε συνεπαίρνει
όλη αυτή η μαγεία των λέξεων!
Κατά τη διάρκεια της πρώτης
καραντίνας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Καθημερινά μηνύματα,
κοινοποιήσεις, live βίντεο, αστεία βιντεάκια, κτλ. Η
αλήθεια είναι ότι περνούσαμε ωραία και
διασκεδάζαμε μέσα από αυτήν την απρόσωπη-προσωποποιημένη επικοινωνία μεταξύ των
ανθρώπων, αλλά σχετικά με αυτό υπάρχουν κάποια θετικά και αρνητικά. Όλοι οι
άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Χρειαζόμαστε και άλλους ανθρώπους είτε φίλους,
είτε την οικογένειά μας και γενικά ανθρώπους από άλλο περιβάλλον, για να
είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά και για να λειτουργήσει η κοινωνικοποίηση. Το να
χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα είναι ταυτόχρονα καλό και κακό. Καλό, γιατί
μπορούμε να κάνουμε νέους φίλους (πάντα με κάποια επιφύλαξη), ίσως να
εκφραστούμε με καλλιτεχνικούς τρόπους και πολλά άλλα. Κακό, γιατί μας
δημιουργεί μια χαμηλή αυτοεκτίμηση του εαυτού μας, δυσκολία στη συγκέντρωσή μας
ή ακόμα και διαταραχές του ύπνου και σε κάποιες ακραίες καταστάσεις μπορεί να
μας δημιουργήσει κατάθλιψη και άγχος. Γενικά πρέπει να τα χρησιμοποιούμε όλα με
μέτρο. Ούτε πολύ, ούτε λίγο - ισορροπημένα.
Τέλος, μέσα από το διάστημα της
καραντίνας και του κορονοϊού μάθαμε και ακόμα μαθαίνουμε πράγματα. Ακόμα και
τώρα που διανύουμε την καραντίνα για δεύτερη φορά. Όλο αυτό έχει πάντα κάτι να
μας προσφέρει. Απλά εμείς οι άνθρωποι δεν καταδεχόμαστε να βλέπουμε τα θετικά
μέσα από όλο αυτό. Αυτή η περίοδος μας βοηθάει να το βελτιώσουμε όλο αυτό
καθημερινά. Ας αφήσουμε λοιπόν τις μονότονες και βαρετές ανθρώπινες σκέψεις και
ας κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα αυτή τη φορά, για να κάνουμε κάτι δημιουργικό ή να
γνωρίσουμε τον εαυτό μας…
