Ένας μαθητής βιώνει …μέρες καραντίνας
Γράφει ο Νίκος Ανδρουλιδάκης Β1
Πώς
μου φαίνεται όλο αυτό το διάστημα; Σαν αιώνας…
Και ακόμα δεν ξεκινήσαμε! Ολόκληρες μέρες περνάνε χωρίς να γίνεται
τίποτα. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως σας το λέει αυτό ένα παιδί, το οποίο
συνήθως μένει... σπίτι και δεν σηκώνεται με τίποτα από το κρεβάτι του!
Μπούχτισα κι εγώ, όπως όλοι μας, επειδή
εδώ στην Κοζάνη είχαμε μπει σε καραντίνα πριν από όλη την Ελλάδα. Αλλά μένω
σπίτι. Μένω για να προστατευτώ και να προστατεύσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Τους κολλητούς μου, μα κυρίως τις οικογένειές τους.
Πραγματικά δεν πίστευα πως θα ήταν τόσο δύσκολο, έλεγα θα έχει πλάκα, θα χαλαρώσουμε... Κι όμως...
Ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα. Ίσως το ίδιο σκεφτόμαστε όλοι. Ότι αυτό το σκηνικό μοιάζει με βαρετή ταινία και ψάχνουμε ασυναίσθητα το τηλεκοντρόλ, για να πατήσουμε το fast forward και να πάμε στο τέλος... Κάποτε θα τελειώσει κι αυτό. Θα τελειώσει, αν όλοι μας προσέξουμε, αν πειθαρχήσουμε, αν φοράμε μάσκα, αν υπομείνουμε αυτή τη διαδικασία. Ώρες - ώρες σκέφτομαι ότι οι παλαιότερες γενιές πέρασαν τόσο και τόσα: Παγκόσμιοι πόλεμοι, κατοχή, χούντα, φτώχεια και πείνα. Κι εμείς γκρινιάζουμε, γιατί δεν μπορούμε να βγούμε λίγο έξω!Αν
αναρωτιέστε τι κάνω όλη μέρα στο σπίτι, προφανώς γιατί έχετε σκυλοβαρεθεί κι
εσείς, προσπαθώ να αξιοποιήσω τον ελεύθερό μου χρόνο κάνοντας κάτι δημιουργικό
ή έστω απλά χαλαρώνοντας. Νιώθω ακατάπαυστα κουρασμένος και αναρωτιέμαι: πώς;
Αφού όλη μέρα δεν κάνω σχεδόν τίποτα!
Επιπλέον
οι γονείς μου δουλεύουν περισσότερο, οπότε συνήθως μέχρι το απόγευμα είμαι
μόνος μου στο σπίτι και… Ναι, το παραδέχομαι …τρώω και λίγο παραπάνω τώρα τελευταία! Άλλα όχι, τέλος τώρα πάει,
το αποφάσισα. Θα αρχίσω γυμναστική. Να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να γίνω
κι εγώ λίγο fit!
