e-4o

Εντυπώσεις από τη θεατρική παράσταση

«Ένας κόμπος στη μέση του διαστήματος»

Από την  Περιστέρα Μαμάτσιου

Το σχολείο μας επισκέφτηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η ομάδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης παρουσιάζοντας μας μια καταπληκτική παράσταση. Η παράσταση λεγόταν « Ένας κόμπος στη μέση του διαστήματος». Αναφερόταν στους εφήβους, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά τους. Οι απόψεις διαφέρουν και οι κριτικές καλές, αλλά και κακές. Η ιστορία ήταν γραμμένη καθαρά για θέατρο και φέρει στοιχεία από το λογοτεχνικό βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας» του Antoine de Saint Exupery. Γι’ αυτό πολλοί μαθητές δυσκολεύονταν να κατανοήσουν την όλη ιστορία λόγω της αλληγορίας και των συμβολισμών που χρησιμοποιήθηκαν.

Στο θεατρικό έργο  παρουσιάζεται
ένας πιλότος, λεγόμενος Antoine, ίσως ο ίδιος με μια παλιά χαμένη ιστορία αγάπης και ανάμνησης που ξεδιπλώνεται στην πορεία. Φυσικά δεν είναι μόνος του - ο Σεντ και η Εξ, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο στον πλανήτη τους, έπεσαν με το διαστημόπλοιο τους στον πλανήτη του αεροπόρου σε μια έρημο χωρίς νερό. Στην πορεία ο Antoine μαθαίνει στους δύο νέους για τους κόμπους, κυρίως τους συναισθηματικούς, τον έρωτα, την αγάπη και την έλξη μεταξύ των ανθρώπων. Υπό περίεργες συνθήκες, ο Σεντ και η Εξ ανακαλύπτουν πως γνωρίζονταν, πως είχαν ερωτευτεί πριν τον πόλεμο και θυμούνται τα πάντα από την αρχή.

Η ιστορία αυτή έχει διπλή σημασία και νόημα. Αρχικά στοχεύει στην καρδιά των νέων και προσπαθεί να τους καταλάβει, επιτυγχάνοντας το σε μεγάλο ποσοστό. Συμμερίζεται τις ανησυχίες μας και προκαλεί ρίγος και συγκίνηση ακόμα, όσο περίεργο κι αν φανεί για μια σχολική παράσταση. Το δεύτερο μήνυμα που περνάει είναι αντιπολεμικό. Δείχνει τις συνέπειες και τη δυστυχία που σέρνει πίσω του ο πόλεμος, πώς οι άνθρωποι χωρίζονται από την οικογένεια τους και τους αγαπημένους τους προσπαθώντας να γλιτώσουν. Αν και ιστορία που μιλά για το μέλλον - με ανεπτυγμένη τεχνολογία και μετοικίσεις σε άλλους πλανήτες - οι συνέπειες είναι ακόμη καταστροφικές, όπως η έλλειψη νερού. Αν και λίγο περίπλοκο, το έργο είχε να προσφέρει πολλά, τόσο σε συναισθήματα όσο και σε σκέψεις. Ίσως είναι το έργο που αναζητά ο κάθε νέος για να δει τα συναισθήματά του να κινούνται μπροστά του και τους προβληματισμούς του να λύνονται μόνοι τους.

Ευχαριστούμε το ΔΕ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης για την περίπλοκη, ιδιαίτερη παράσταση κι ελπίζουμε να μας επισκεφθούν και του χρόνου για να μας εκπλήξουν με κάτι εξίσου καλό!

Από τη Βαρβάρα Παπαϊορδανίδου

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο σχολείο μας την παράσταση «Ένας κόμπος στη μέση του διαστήματος», που διοργάνωσε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ  Κοζάνης.

Παρότι ο χώρος ήταν πολύ μικρός και τα σκηνικά περιορισμένα, οι ηθοποιοί με την ερμηνεία τους θεωρώ πως κατάφεραν να μας μεταφέρουν σε έναν άλλο πλανήτη και να μας κάνουν να ακολουθήσουμε ένα υπέροχο ταξίδι φαντασίας μαζί τους. Ένα ιδιαίτερο ταξίδι, που στον καθένα δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα και σκέψεις. Βρισκόμαστε στην εφηβεία, πιστεύω σε μια από τις πιο δύσκολες ηλικίες. Καταρχήν το σώμα και το μυαλό μας ωριμάζει, χιλιάδες ερωτήματα και σκέψεις μας κατακλύζουν καθημερινά. Προσπαθούμε να τα τοποθετήσουμε όλα σε μια σειρά και αρκετές φορές αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο να συμβαίνουν κάποια γεγονότα στην ζωή μας.  Όλα τα ερωτήματά μας απαντήθηκαν με έναν τελείως διαφορετικό και μοναδικό τρόπο μέσα από την συγκεκριμένη παράσταση.

Πρόκειται για τη ζωή ενός Γάλλου συγγραφέα, του Antoine de Saint Exupery, και την γνωριμία του με μια κοπέλα που ερωτεύτηκε και αγάπησε πολύ. Όλα αυτά τα διηγείται σε έναν άλλον πλανήτη, χωρίς κανένα άλλο άνθρωπο παρά μόνο τον εαυτό του, αλλά και ένα αγόρι με μια κοπέλα. Ουσιαστικά είναι ο ίδιος σε νεαρή ηλικία και η κοπέλα που αγάπησε. Η συγκεκριμένη παράσταση μας πηγαίνει στον μέλλον, όπου υποτίθεται μετά από πόλεμο οι δύο νέοι, φοβισμένοι μήπως σκοτωθούν, εγκαταλείπουν τη χώρα τους και τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Έτσι με το διαστημόπλοιο ταξιδεύουν για να φύγουν μακριά από το χάος και τη θλίψη. Οι ίδιοι, ενώ γνωρίζονταν και ήταν ερωτευμένοι, μετά την πτώση του διαστημοπλοίου και την απώλεια τροφής δε θυμούνται τίποτε από το παρελθόν τους. Με τη βοήθεια του συγγραφέα και μετά από κάποια μαθήματα κόμπων κατάφεραν να αφεθούν, να ξεδιπλωθούν, να θυμηθούν και να εκφράσουν ελεύθερα ό,τι πραγματικά νιώθουν.

Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν μια ξεχωριστή παράσταση που, αν και λιτή,  πέρασε δύο πολύ σημαντικά μηνύματα. Πρώτον, συναισθήματα - περίεργη λέξη για τον καθένα. Ό,τι νιώθεις να μην το κρατάς μέσα σου. Δείξε σε κάποιον ότι τον αγαπάς και νοιάζεσαι γι’αυτόν. Μην φοβάσαι - είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Τέλος, ο πόλεμος. Μέσα από την παράσταση φαίνεται πως ο πόλεμος είναι ένα από τα πιο άσχημα πράγματα στον κόσμο. Συνδέεται με το φόβο, τη δυστυχία, τον πόνο, τη λύπη, την απογοήτευση, τον θάνατο, την απελπισία και εννοείται τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα πρόσωπα και την οικογένεια.