Με τα μάτια της
Πηνελόπης….
Σελίδες από το
ημερολόγιο με αφορμή την αυτοβιογραφία:
«Πρώτες ενθυμήσεις»
της Πηνελόπης Δέλτα
Γράφει η Μπουρνιώτη Χριστίνα
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 1886
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μια συνηθισμένη μέρα στο σπιτικό μας. Κάθε μέρα τα ίδια,
τίποτα δεν αλλάζει. Άλλη μια μέρα κλειδωμένη στο δωμάτιό μου. Ο πατέρας γύρισε
σπίτι και δεν μου μίλησε… ούτε με κοίταξε. Μερικές φορές νομίζω πως φταίω για
κάτι. Απλά έτσι είναι ο πατέρας, αυστηρός και ψυχρός με όλους. Απομονωμένος και
αφηρημένος στις δικές του σκέψεις. Αλλά τι μπορεί να περνάει κι αυτός; Ποτέ δεν
ξέρω. Ποτέ δεν ήξερα και ποτέ δε θα μάθω. Σκοτεινός και βίαιος πολλές φορές
αλλά κομψός και λατρεμένος για εμένα. Όλοι κρύβουμε από κάτι. Αυτός όμως κρύβει
κάτι που θαυμάζω…. Καλοσύνη και συμπόνοια. Η καρδιά μου ένωσε όλα τα σπασμένα
θρύψαλα κομμάτια της όταν τον άκουσα να διαφωνεί με τη μαμά: «ας του δώσουμε
λίγα παραπάνω σήμερα… Παιδιά έχει κι
αυτός, οικογένεια και ένα σπίτι για να θρέψει» . Αυτά τα λόγια όντως βγήκανε
από το στόμα του και με έκαναν να τον δω αλλιώς. Είδα μια άλλη πλευρά του
πατέρα, μια πλευρά που με κάνει περήφανη που είμαι κόρη αυτού του άνδρα. Αυτού
του άνδρα με τα μαύρα γένια και τα μεγάλα μάτια . Αυτού του έξυπνου και
εργατικού άνδρα που μπορεί να μοιάζει με τύραννο …αλλά νοιάζεται και
προστατεύει την οικογένειά του. Έτσι λοιπόν ημερολόγιο κράτα καλά αυτήν τη μέρα
και μην τη χάσεις! Θέλω να τη θυμάμαι για πάντα.
Γράφει η Τσουτζίδου Κωνσταντίνα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Ο πατέρας έφτασε πάλι, στη συνηθισμένη ώρα, στο σπίτι, κοντοστάθηκε
στην πόρτα και μας κοίταξε έναν έναν. Δεν μπορώ να το κρύψω, φοβήθηκα! Και πάλι
φοβήθηκα! Όσες μέρες , μήνες, χρόνια και να περάσουν εγώ (και ίσως και τα αδέρφια μου) θα φοβάμαι και θα τρομάζω μ΄
αυτό το αυστηρό και , πολλές φορές, νευριασμένο βλέμμα. Έτρεξα λοιπόν σήμερα να
τον χαιρετίσω. Έτρεμαν τα χέρια μου αλλά τι να κάνω; Αγαπώ πολύ τον πατέρα μου. Γιατί, όσο περίεργο κι αν
φαίνεται κι αυτός μας αγαπά. Ίσως και
πιο πολύ απ΄ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Πάντα, ό,τι κάνει , είναι για το καλό μας και για να
τηρείται η τάξη στο σπίτι.
Πολλές φορές προσπαθώ να «συγκρίνω» τα συναισθήματά μου, το
πώς αυτά αλλάζουν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Αλλάζουν λόγω της αγάπης μου για
τον μπαμπά φυσικά. Από εκεί που νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο από το φόβο και ,
πολλές φορές,, από το «ξύλο» που δεχόμαστε καθημερινά, ξαφνικά συγκρατούμαι.
Αισθάνομαι ότι όλα θα περάσουν. Μας αγαπά ο πατέρας. Αυτό μου δίνει ελπίδα και
κουράγιο. Γιατί κι εγώ τον αγαπώ, για όλη την ιδιοσυγκρασία του , όσο περίεργη
κι αν είναι.
Τέλος πάντων, ημερολόγιο. Νομίζω ότι η μητέρα μου με
φωνάζει. Γεια σου , ημερολόγιο.
