Κορωνοϊός και Φυσική -
πάνε μαζί;
Γράφει η Γεωρμπαλίδου Θεοδώρα
- Και να θυμάσαι, ρ=m/v και u=s/t
- Ναι, μαμά… απαντάω νυσταγμένα.
- ρ=m/v και u=s/t είναι οι πιο βασικοί τύποι της Φυσικής. Και, όπως είπαμε, μόλις πάρεις το χαρτί, θα τους γράψεις κατευθείαν, για να μην πονοκεφαλιάζεις να τους θυμηθείς. Εντάξει?
-‘Ντάξει, μαμά. Καληνύχτα. Ουφ! 4 μέρες πριν τον διαγωνισμό και τέλος… σκέφτομαι νυσταγμένα και τα βλέφαρα μου κλείνουν από την κούραση.
Τρίτη σήμερα και η αγωνία μου έχει κορυφωθεί.
Γράφουμε διαγώνισμα στην Οδύσσεια και έκθεση. Στην έκθεση με εμπιστεύομαι, αλλά στην Οδύσσεια όχι και τόσο.-Θεοδώρααα…! μου φωνάζει ο Θάνος από μακριά και όλες οι σκέψεις μου φεύγουν.
-Καλημέραα! Τι λέει, προετοιμαζόμαστε για τη Φυσική?
-Φυσικά, θα σκίσουμε! είμαι σίγουρος.
Ξαφνικά, το ενοχλητικό κουδούνι του σχολείου μάς υπενθυμίζει ότι πρέπει να μπούμε στις τάξεις μας. Έτσι η συζήτησή μας τελειώνει με ένα «καλό μάθημα!» και ένα «καλή μας επιτυχία!» και ο καθένας μπαίνει στο τμήμα του. Τι κουραστικές αυτές οι βασανιστικές ώρες! Ατελείωτες μου φαίνονται! Ο χρόνος σήμερα στο ρολόι μου κυλούσε αργά, σαν να θέλει να με εκδικηθεί. Με αυτές τις σκέψεις συνεχίζω τον δρόμο μου προς το σπίτι. Επιτέλους, φτάνω! Συνήθως πρώτα διαβάζω και μετά ακούω μουσική, αν έχω χρόνο - όμως σήμερα αποφάσισα να ακούσω μουσική πρώτα, κυρίως Lana Del Rey.
- It’s you it’s you it’s all for you, ακούγεται η φωνή της Lana από το κινητό και …μπαμ! ένα sms από την Πολιτική Προστασία να μου λέει ότι μπαίνουμε σε καραντίνα. Εγώ «παγωτό» και, μετά από λίγα λεπτά σιγής και συνειδητοποίησης, αρχίζω να χοροπηδάω μόνη μου και το κινητό να συνεχίζει το τραγούδι του. Ξαφνικά, η μαμά μου μπαίνει στο δωμάτιο να δει τι έχω πάθει, γιατί έκανα αρκετή φασαρία.
- Μπήκαμε σε καραντίνα! της φωνάζω. Τέλος το σχολείο, τα Αγγλικά, το ωδείο και η δουλειά σου, της ξαναλέω.
Κατά βάθος ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι χάρηκα για την καραντίνα, αλλά αυτή η αντίδραση ήταν μόνο η αρχή… Τα μηνύματα πηγαινοερχόταν και το κινητό βούιζε ασταμάτητα. Ο ένας μιλούσε με τον άλλο. Ο καθένας είχε την χαρά του. Άλλος γιατί θα κοιμόταν όσο ήθελε, εγώ γιατί θα χάναμε όλα τα προγραμματισμένα διαγωνίσματα, άλλος πάλι γιατί θα τελείωνε όλη τη σειρά του στο Netflix. Δηλαδή, με λίγα λόγια ο καθένας με τον … πόνο του. Όλο το απόγευμά μου το πέρασα στο σπίτι της ξαδέρφης μου σχεδιάζοντας τι θα κάνουμε μέσα σε αυτό το διάστημα της καραντίνας, έστω και τηλεφωνικά.
Το βράδυ παρατήρησα τα χαρτιά με τα θέματα της Φυσικής και τότε κατάλαβα τι έγινε. Για να το εξακριβώσω, έψαξα στο site που έγραφε τις πληροφορίες σχετικά με τον διαγωνισμό και τότε μου ’ρθε κεραμίδα στο κεφάλι! Ο διαγωνισμός είχε ακυρωθεί λόγω covid-19 και εγώ στεκόμουν έξαλλη στη μέση του δωματίου μου. Είχα θυμώσει με τον εαυτό μου -δεν ξέρω γιατί- αλλά ένιωθα ότι όλα πήγαν στράφι και τα λεφτά που είχαμε δώσει για να πάρουμε τα κατάλληλα βιβλία, αλλά και όλη η προετοιμασία. Απογοητευμένη πλέον, με κάθε ελπίδα να έχει χαθεί, έπεσα για ύπνο. Την άλλη μέρα ξύπνησα με μια περίεργη διάθεση. Είχα ανάμεικτα συναισθήματα - ειδικά για το προηγούμενο βράδυ σχετικά με τον διαγωνισμό Φυσικής. Μου ’χε κοπεί και η όρεξη. Τελικά κατέληξα να ’μαι σκεπασμένη με την κουβέρτα μου και να κάνω επανάληψη για το διαγώνισμα Αρχαίων που θα με περίμενε μετά από δύο εβδομάδες.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ομαλά και χαρούμενα, αλλά οι μέρες περνούσαν και οι νέες ανακοινώσεις όλο και εμπλουτίζονταν με νέα μέτρα, ακόμη πιο περιοριστικά, με αποτέλεσμα κάθε βδομάδα οι μέρες τις καραντίνας όλο και να πολλαπλασιάζονται. Είχαν περάσει πόσες μέρες πλέον - είχα χάσει το μέτρημα - οι βδομάδες περνούσαν όλο και πιο βαρετά. Μια μέρα λοιπόν δεν άντεξα την απόσταση που χώριζε εμένα και τον κολλητό μου και του έκανα βιντεοκλήση. Δεν το συνηθίζαμε, οπότε πήρα την πρωτοβουλία να τον καλέσω εγώ, γιατί, άμα περίμενα από κείνον, ακόμα θα περίμενα… Ευτυχώς, απάντησε κατευθείαν και μιλήσαμε γύρω στο τρίωρο - αφού να φανταστείτε 3 φορές πήγαμε να φορτίσουμε τα κινητά μας. Όμως, το τι χαρές κάναμε δεν λέγεται ... Τα είχαμε εξαντλήσει όλα τα θέματα και τελικά αποφασίσαμε να κλείσουμε. Τότε κατάλαβα τι ρόλο έπαιζαν οι φίλοι στη ζωή μου. Ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα - δεν είχα ξανανιώσει κάτι παρόμοιο.
Μέσα από την καραντίνα έμαθα πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι ήταν δύσκολη και ταυτόχρονα χαλαρωτική περίοδος. Ίσως για κάποιους και επίπονη. Επίπονη μπορεί να ήταν, γιατί επηρέασε κάποιους ανθρώπους ψυχολογικά, κυρίως αρνητικά. Γενικά, κορονοϊός και κακή ψυχολογία είναι δύο αλληλένδετες, θα έλεγα, έννοιες που μας έχουν αλλάξει την καθημερινότητα. Σε μια έρευνα αναγράφεται ότι το 74% των ανθρώπων έχασαν τη θετική ψυχολογία τους. Πόσο μάλλον κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να ήταν εγκλωβισμένοι είτε σε άλλη χώρα ή ακόμα και στο σπίτι τους, αλλά ήταν ολομόναχοι.
Πάντως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα που η μαμά μου εμφάνισε ξαφνικά έναν πόνο στο δεξί της ώμο. Στην αρχή θεωρούσαμε ότι είχε προκληθεί από την κούραση, γιατί τότε έκανε πολλές δουλειές, όμως τελικά δεν ήταν. Ο πόνος καθημερινά γινόταν όλο και πιο έντονος. Ώσπου μια μέρα, γύρω στις 6:00 το πρωί, ξύπνησα από κάποιους χαμηλόφωνους στεναγμούς που έβγαιναν από το σαλόνι. Είχα καταλάβει ότι πονούσε αρκετά και τότε στεναχωρέθηκα πολύ. Και δεν έφτανε μόνο αυτό είχαμε κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρούμε έναν γιατρό εκείνη την εποχή, για να μπορέσει να την δει. Με τα πολλά τελικά ο γιατρός πήγε και άνοιξε το ιατρείο του, για να μπορέσει να την δει. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μετά από περίπου δύο εβδομάδες έγινε καλά.
Ένα τελευταίο πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ πάλι μέσα στην καραντίνα ήταν τότε που δεν μπορούσαμε να δούμε τη γιαγιά μου και, επειδή βλέπαμε ότι το διάστημα της καραντίνας όλο και μεγάλωνε, αποφασίσαμε να της πάρουμε ένα tablet. Αφού πήγαμε τουλάχιστον 4 φορές να της εξηγήσουμε πώς λειτουργεί (πάντα με μάσκες), μετά από κάποιες μέρες, αφού έμαθε τα βασικά, αρχίσαμε να κάνουμε βιντεοκλήσεις. Το τι γέλιο ρίξαμε τότε δεν λέγεται. Μια μέρα, που ως συνήθως βαριόμουνα, πήρα το κινητό και της έκανα μια βιντεοκλήση. Θυμάμαι είχαμε μιλήσει πολλή ώρα, γιατί της εξιστορούσα τι κάναμε στην κατασκήνωση και ξαφνικά κατέβασα μια ιδέα: να παίξουμε τράπουλα μέσα από τον υπολογιστή. Τελικά πέτυχε και με το παραπάνω μάλιστα! Όλες αυτές οι στιγμές μέσα στην καραντίνα θα μου μείνουν αξέχαστες ...
