Εφηβεία
Γράφει η Ραφαηλία Κεντεποζίδου
Είναι
«γλυκά» σκληρό να είσαι έφηβη, κατά
κάποιο τρόπο. Με τον καιρό συνηθίζεις
το ότι η ζωή σου από ‘δω και πέρα συνεχώς
θα αλλάζει και συνηθίζεις αυτές τις
αλλαγές. Νιώθεις μέσα σου ότι ωριμάζεις
και το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που
σκέφτεσαι. Βλέπεις αλλαγές στο σώμα σου
και έχεις τη θέληση να το βελτιώσεις κι
άλλο. Σε προβληματίζει περισσότερο η
μελλοντική σου επαγγελματική αποκατάσταση,
η ζωή σου γενικότερα.
Τα συναισθήματά σου γίνονται εντονότερα. Μαθαίνεις να αγαπάς βαθιά, να μισείς βαθύτερα. Ξεχωρίζεις σιγά σιγά τη διαφορά ενθουσιασμού και αγάπης. Συνειδητοποιείς τα προβλήματα του κόσμου γύρω σου, ταυτόχρονα όμως ζεις σε έναν κόσμο δικό σου και προσπαθείς να είσαι ξέγνοιαστος και να απολαύσεις την αθωότητά σου. Επιβάλλεται να ονειρεύεσαι. Σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις το δρόμο σου. Απαιτείς μερικές φορές την ανεξαρτησία σου. Είναι κιόλας καιρός να αρχίσεις να την αποκτάς. Αρχίζει μια ωραία περίοδος ζωής, την οποία θα νοσταλγείς χρόνια μετά. Πάντα θα θυμάσαι τη φορά που δοκίμασες το πρώτο σου σφηνάκι, τη φορά που έκατσες στο club μέχρι αργά. Εκείνο το βράδυ που ήσουν τόσο ωραία βαμμένη και ένιωθες πλέον «μεγάλη»! Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τα ταλέντα σου και τα ασκείς πιο εντατικά, ελπίζοντας να καταλήξουν άξια να σου προσφέρουν μια θέση εργασίας αργότερα. Συνεχώς μαθαίνεις καινούρια πράματα, οφείλεις να πιέσεις τον εαυτό σου να μάθει, αλλά επίσης πλέον κάνεις την αυτοκριτική σου και έχεις την άνεση να επιλέγεις αυτά που θεωρείς σημαντικότερα. «Παν μέτρον άριστον», άλλωστε... ίσως και όχι. Καλά, κατά τη διάρκεια της εφηβείας δεν είναι πάντα όλα ρόδινα… Οι ορμόνες σου συνεχώς σου τα φέρνουν στραβά. Η περίοδός σου συνήθως δεν είναι σταθερή και εκείνο το πρήξιμο και η λαιμαργία πολύ σπαστικά… Επηρεάζεσαι εύκολα, πληγώνεσαι εξίσου εύκολα. Σε ενοχλούν τόσο εκείνα τα σπυράκια στο μέτωπο ή τα λιπαρά μαλλιά. Σύντομα όμως συνειδητοποιείς ότι όλα κάπου καταλήγουν. Πρέπει να συμβούν έτσι κι αλλιώς. Και η ηλικία που τα τρως στη μούρη είναι αυτή. Και είναι «γλυκά» σκληρό….
Τα συναισθήματά σου γίνονται εντονότερα. Μαθαίνεις να αγαπάς βαθιά, να μισείς βαθύτερα. Ξεχωρίζεις σιγά σιγά τη διαφορά ενθουσιασμού και αγάπης. Συνειδητοποιείς τα προβλήματα του κόσμου γύρω σου, ταυτόχρονα όμως ζεις σε έναν κόσμο δικό σου και προσπαθείς να είσαι ξέγνοιαστος και να απολαύσεις την αθωότητά σου. Επιβάλλεται να ονειρεύεσαι. Σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις το δρόμο σου. Απαιτείς μερικές φορές την ανεξαρτησία σου. Είναι κιόλας καιρός να αρχίσεις να την αποκτάς. Αρχίζει μια ωραία περίοδος ζωής, την οποία θα νοσταλγείς χρόνια μετά. Πάντα θα θυμάσαι τη φορά που δοκίμασες το πρώτο σου σφηνάκι, τη φορά που έκατσες στο club μέχρι αργά. Εκείνο το βράδυ που ήσουν τόσο ωραία βαμμένη και ένιωθες πλέον «μεγάλη»! Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τα ταλέντα σου και τα ασκείς πιο εντατικά, ελπίζοντας να καταλήξουν άξια να σου προσφέρουν μια θέση εργασίας αργότερα. Συνεχώς μαθαίνεις καινούρια πράματα, οφείλεις να πιέσεις τον εαυτό σου να μάθει, αλλά επίσης πλέον κάνεις την αυτοκριτική σου και έχεις την άνεση να επιλέγεις αυτά που θεωρείς σημαντικότερα. «Παν μέτρον άριστον», άλλωστε... ίσως και όχι. Καλά, κατά τη διάρκεια της εφηβείας δεν είναι πάντα όλα ρόδινα… Οι ορμόνες σου συνεχώς σου τα φέρνουν στραβά. Η περίοδός σου συνήθως δεν είναι σταθερή και εκείνο το πρήξιμο και η λαιμαργία πολύ σπαστικά… Επηρεάζεσαι εύκολα, πληγώνεσαι εξίσου εύκολα. Σε ενοχλούν τόσο εκείνα τα σπυράκια στο μέτωπο ή τα λιπαρά μαλλιά. Σύντομα όμως συνειδητοποιείς ότι όλα κάπου καταλήγουν. Πρέπει να συμβούν έτσι κι αλλιώς. Και η ηλικία που τα τρως στη μούρη είναι αυτή. Και είναι «γλυκά» σκληρό….
